Bekim Fehmiu izvršio samoubistvo
Poznati glumac Bekim Fehmiu izvršio je samoubistvo u svom stanu u beogradskom naselju Zvezdara. Motivi za ovaj postupak za sada nisu poznati. Vest o smrti slavnog glumca "Tanjugu" je potvrdio ministar unutrašnjih poslova RS Ivica Dačić. On je kazao da se pretpostavlja da je reč o samoubistvu, jer je pucano iz pištolja koji je registrovan na Fehmijuovo ime.
Bekim Fehmiu je rođen 1. juna 1936. godine u Sarajevu. Bio je veoma popularan jugoslovenski filmski i pozorišni glumac albanske narodnosti. Studirao je Fakultet dramskih umetnosti u Beogradu, od 1956. do 1960. godine, u klasi profesora Mate Miloševića. U bivšoj Jugoslaviji je bio velika zvezda šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka, a proslavio se u crno-talasnom filmu "Skupljači perja". Bekim Fehmiu je glumio i u drugim delovima Evrope, naročito u Italiji. Kritičari i istoričari filmske umetnosti ocenili su ga kao glumca koji je promenio istoriju naše kinematografije. Bio je jedini glumac iz istočnoevropskih zemalja koji je snimao na zapadu gotovo dvadeset godina "probijajući gvozdenu zavesu sve do pojave Gorbačova i pada Berlinskog zida", kako je ocenio Frančesko Skardamalja, italijanski pisac i producent filma "Dete po imenu Isus" Franka Rosija, u kome je Fehmiu igrao lik svetog Josifa. Imao je dugogodišnji ugovor sa italijanskim producentom Dinom de Laurentisom, sarađivao je sa Džonom Hjustonom, Olivijom de Hevilend, Avom Gardner, Dirkom Bogartom, Šarlom Aznavurom, Irenom Papas, Klaudijom Kardinale, Kendis Bergen…
Okušao se i u američkoj kinematografiji, ali ga američka publika nije dobro prihvatila, i po nekim kritikama svoju ulogu u američkom filmu "Avanturisti“ (1971) nije dobro odglumio, što je navodno uništilo njegove šanse da se probije u Holivudu. Takođe, neki američki kritičari "Avanturiste“ opisuju kao film koji "nije uspeo da od Fehmiua načini međunarodnu zvezdu“. Fehmiu je bio oženjen glumicom Brankom Petrić, sa kojom je imao dva sina – Hedona i Uliksa. Njegov sin Uliks (1968) takođe se bavi glumom. U aprilu 2001. godine je u izdanju "Samizdata B92“ Fehmiu je objavio svoju knjigu uspomena, "Blistavo i strašno“, koju je napisao još 1985. godine. Najznačajnije uloge Bekim Fehmiu ostvario je u filmu Saše Petrovića "Skupljači perja" gde je tumačio lik Belog Bore (1967), zatim igrao je vaspitača Žarka u "Specijalnom vaspitanju“ (1977), kao i Halil-bega u ostvarenju "Roj“, te Odiseja iz istoimene serije. Mnogi su ga predstavljali kao prvog albanskog akademskog pozorišnog i filmskog glumca koji je igrao širom SFRJ. Poslednji film koji je snimio je "Džingis Kan" u režiji Kena Anekina, 1992. godine (USA – Italija).
Živeo je život velike glumačke zvezde. Odrekao ga se dobrovoljno i samoinicijativno, 1987. godine. Naime, Bekim Fehmiju 1987. godine, u znak protesta zbog antialbanske propagande i širenja mržnje prema albanskom narodu, demonstrativno napušta predstavu "Madam Klontajn" gde igra Lenjina i Staljina, i oprašta se javno s umetničkom delatnošću u bivšoj Jugoslaviji. Od tada je živeo između Prizrena, Beograda i Prištine, a na relaciji ova dva poslednja grada 15. aprila 1985. godine knjiga "Blistavo i strašno" biva završena. Pisana je na albanskom i srpskom jeziku, ali je zasad objavljena samo u Srbiji.
"Ako je Bata Živojinović bio mitski partizan, Ljubiša Samardžić mitski zajebant, Boris Dvornik mitski tragički Dalmatinac, a Prle i Tihi sukus naše borbe protiv fašizma, onda je Bekim Fehmiu bio mitski odrasli čovek. Bekim, i njegova gospođa, Branka Petrić, spadaju među ljude koje u svome dobro utvrđenom i branjenom posedu čuvam kao najveće životne dragocenosti", izjavio je svojevremeno pisac Miljenko Jergović. A Uliks Fehmiu je u jednom intervjuu izjavio: "Posle Aleksandra Mojsiu, glumca iz prve polovine XX veka, moj otac je prvi internacionalni glumac Albanac u drugoj polovini XX veka. Raspad Jugoslavije, strašan bratoubilački rat, uništenje Vukovara, bombardovanje Dubrovnika, dugogodišnja opsada Sarajeva, rat na Kosovu, bombardovanje SR Jugoslavije učinili su da se moj otac još više povuče. Odrekao se reči koje su za glumca najjače i najlepše sredstvo. Odrekao ih se i pretvorio ih u ćutanje – u protest, Hamlet bi rekao ‘…Ostalo je ćutanje’“.
Izvor: B92, „Svet“
